مسئله اصلی این روزهای کشور بنظر بنده کاملا مشخص است، کسری بودجه حال حاضر دولت. دولت برای سرپا ماندن چاره ای جز افزایش درآمدهای خود از طرق مختلف ندارد و اگر بخواهیم با خودمان روراست باشیم بورس اوراق بهادار جزو اولویت واقعی دولت نیست (اگرچه به ظاهر خلاف آن را عنوان داشته است). با توجه به این مهم، دولت راه¬هایی از جمله فروش اوراق اسلامی (همانند سال های گذشته)، وضع مالیات بر روی صادرات شرکت¬ها، ایجاد فرمول جدید نرخ گذاری بر روی گاز کلیه صنایع و ... را در پیش خواهد گرفت.  
شاید به ظاهر و با توجه به موج اعتراضات در مقاطعی، دولت از گفته¬های خود به ظاهر عقب نشینی نماید، اما برای همه اهالی بازار مشخص است که دولت جهت بهبود شرایط خود چشم طمع به بازار سرمایه و شرکت¬های سود ده حاضر در آن دارد. به روشنی می¬توان پیامدهای این دیدگاه را در خروج نقدینگی روزانه از بازار سرمایه دید.  
از ابتدای سال ۱۳۹۹ تا اواسط مردادماه آن سال (پیک تاریخی شاخص) تقریبا شاهد ۱۰۰ هزار میلیارد تومان ورود نقدینگی در بازار سرمایه بوده¬ایم اما برآیند ورود خروج پول اشخاص حقیقی تا به امروز بیش از ۳۰ هزار میلیارد تومان خروج پول را از ابتدای سال ۱۳۹۹ نشان می دهد. این موارد را اگر در کنار احتمال انجام توافق و کاهش نرخ دلار (حتی موقت) قرار دهیم، نشان از عدم رشد بازار سرمایه در کوتاه مدت دارد. بنابراین ایجاد کارگروه¬های حمایت از بازار علاوه بر اینکه به هیچ عنوان کارشناسانه و منطقی نیست بلکه کاملا مخرب و از بین برنده دارایی های شرکت های حاضر در کارگروه مذکور خواهد بود.