به گزارش بیداربورس، بهادر احرامی با بیان اینکه ایران تا سال ۹۲ جزو واردکنندگان فولاد بود به صدا و سیما اعلام کرد: واردات فولاد با ۱۲ میلیون تُن در این سالها به اوج رسید و سپس با ورود ظرفیتهای جدید به مدار، مقدار واردات کاهش یافت و با حجم ظرفیت سازی عظیم در دهه ۸۰ و ۹۰ منحنی واردات شیب نزولی گرفته و در سال ۹۴ و ۹۵ ایران صادرکننده فولاد شد. در همین سالها به تدریج در رده تولیدکنندگان فولاد بالا آمد و اکنون در رتبه دهم تولیدکنندگان فولاد جهان قرار دارد.
سال ۸۱ ظرفیت تولید سالانه فولاد ایران ۷ میلیون تن بود که اکنون به ۴۵ میلیون تن افزایش یافته و براساس برآوردها از هدف گذاری ۵۵ میلیون تن در افق ۱۴۰۴ فراتر میرود. صادرات در این صنعت ابتدا با محصولاتی که در ابتدای زنجیره هستند همچون شمش آغاز شد. اِعمال برخی محدودیتها در صنعت فولاد ممکن است جایگاه و رتبه ایران را با خطر مواجه کند و این صنعت را از سوددهی خارج کند.
مصرف واقعی فولاد در ایران به بیش از ۲۰ میلیون تن نخواهد رسید. برای رسیدن به اعداد تولید باید مسیر صادرات را پیش گرفت و تقویت و تسهیل کرد. در ۲ سال گذشته یکباره معافیت مالیاتی صادرات کاملا برداشته و در اقدامی عجیب برای صادرات فولاد عوارض صادراتی وضع شد در حالی که پیش از این دولت اعلام کرده بود به هر نحوی پشتیبان صادرکنندگان خواهیم بود.
تحریم چالش اساسی صادرات فولاد است. محدودیتهای حمل و نقل و نبود تمایل جهانی برای خرید فولاد ایرانی از پیامدهای تحریم است و در این شرایط باید به روش های خاصی برای فروش محصول رو آورد. عدم دسترسی به شبکه تامین مالی جهانی از دیگر چالشهای پیش رو است. فولاد با اعتبارات اسنادی و تامین مالی مبادله میشود یعنی بانکها با ۵ تا ۱۰ درصد سرمایه به خریدارن فولاد صادراتی در دنیا تامین مالی میدهند و براساس ابزارهای اهرمی و اعتبارت اسنادی خرید میکنند.
متاسفانه در ایران این ابزار وجود ندارد و خریدار فولاد ایرانی باید ۱۰۰ درصد قیمت را بپردازد. تولید داخلی فولاد ۲ برابر نیاز داخل است و به راحتی کل نیاز تامین شده و هر افزایش تولیدی باید از درگاه صادرات انجام شود. رخدادهای سالهای اخیر بخصوص پس از سال ۹۷ نشانههای بدی برای صنعت فولاد است. همزمانی وضع عوارض صادراتی و چرخشهای ۱۸۰ درجه با محدودیتهایی که از لحاظ زیرساختی صنعت فولاد را تحت تاثیر قرار داده علائم مطلوبی برای توسعه صنعت فولاد بشمار نمیآید.
نظر شما