به گزارش بیدار بورس، محمود رضا خواجه نصیری با انتشار مطلبی با عنوان "پارادوکس ارزش ذاتی یا قیمت بازار! دست نامرئی نقدینگی! " در فضای مجازی اعلام کرد: بازار دارایی ­های مالی از مهم‌ترین بازارهای فعال در اقتصاد محسوب می‌شوند. چون این بازار بیش از سایر بازارها منعکس‌کننده قیمت دارایی‌ها در اقتصاد بوده و حساسیت زیادی نیز به شرایط اقتصادی دارد. در قالب ساز و کار انتقال پولی از طریق این بازارها، سیاست پولی بر قیمت این نوع دارایی‌ها اثر می‌گذارد.

افراد به بازار سهام به عنوان بازاری مستقل در قیمت گذاری دارایی نسبت به نوسان‌های اقتصاد کلان که تنها سیاست‌گذاران درصدد توجیه این نوسان‌ها هستند، می‌نگرند. قیمت‌های سهام اغلب نوسان‌های مشخصی نشان داده و نگرانی‌هایی در مورد انحراف پایدار قیمت سهام از ارزش ذاتی آن و پیامد نامناسبی برای اقتصاد دارند.

جریان نقدینگی در قیمت گذاری درست دارایی های مالی در بازار و اقتصاد اثر قابل توجهی دارد و به کرات مشاهده شده، قیمت گذاری سهام در بازار از این عامل متاثر شده است و بعضا با هجوم نقدینگی انحراف رو به بالای قیمت سهام از قیمت های ذاتی و قیمت گذاری بیش از حد و در کمبود نقدینگی انحراف رو به پایین قیمت سهام از قیمت ذاتی و قیمت گذاری کمتر از قیمت اتفاق می افتد.

در سنت مرسوم تفکر اقتصادی، تحت فروض رفتار و انتظارات عقلایی، قیمت یک دارایی به سادگی باید مبانی اساسی بازار آن دارایی را منعکس کند. در واقع قیمت یک دارایی می‌تواند تنها به اطلاعات در مورد بازدهی‌های جاری و آینده ناشی از یک دارایی بستگی داشته باشد. اقتصاددانان مکتب شیکاگو و طرفداران اقتصاد طرف عرضه وجود هرگونه انحراف قیمت را تکذیب کرده و معتقدند آنچه به عنوان انحراف مطرح می ­شود در واقع نتیجه عوامل واقعی است.

دیدگاه دوم که از سوی کینزین‌ها و طرفداران رفتار مالی مانند رابرت شیلر حمایت می‌شود، بیانگر این است که اول وجود انحراف‌ها، یک واقعیت است و دوم این انحراف ها به دلیل عوامل روانی‌ و ذهنی فعالان بازار که در عبارت غیرعقلانی بودن افراطی خلاصه می‌شود و در کانون آن رفتارهای سفته‌بازی فعالان بازار قرار دارد.

دیدگاه سوم متعلق به مکتب اتریشی معتقد است انحراف قیمت ها ناشی از تغییرهای واقعی و روانی‌ هستند که از مسیر سیاست‌های پولی ایجاد می‌شوند. به عبارت دیگر در واقع انحراف رو به بالا، ناشی از سیاست ­های پولی انبساطی است و انحرافات رو به پایین ناشی از سیاست های انقباضی است.

بازار سرمایه ایران طی چند سال اخیر نوساناتی داشت که عمدتا با جهت گیری نقدینگی همگرایی داشت. بر این اساس ارزش سهام ناشی از دو عامل ارزش بنیادی و ورود نقدینگی بود.

بسیاری از تحلیگران در ابتدای سال ۹۹ قیمت بالای سهام و انحراف از ارزش های بنیادی را غیر عقلایی می دانستند. در حال حاضر هم عده ای معتقد به کمتر بودن قیمت سهام از ارزش های بنیادی است. به نظر می رسد بزرگترین عامل این انحراف عدم در نظرگرفتن عامل نقدینگی به عنوان یک عامل مرتبط با بازار است.

در شرایط فعلی بازار سهام اگرچه بخش زیادی از راه حل ها معطوف به رفع مشکلات بنیادی شرکت ها است اما با غفلت از عامل با اهمیت ورود نقدینگی حتی با حل مسائل بنیادی از قیمت گذاری منصفانه سهام در بازار نمی توان مطمئن بود. از این رو ضمن اینکه سیاست گذاران و مدیران بازار بطور مستمر باید عوامل بنیادی اثر گذار بر عملکرد شرکت ها را پیگیری کنند اگر توجه به هدایت نقدینگی به این بازار نشود و کارایی تخصیص نقدینگی در اقتصاد در سطح پایینی باشد، همگرایی قیمت سهام با ارزش ذاتی درصد معقولی نخواهد بود.

انحراف قیمت از ارزش ذاتی در بازار مسکن و بازار سهام در کنار هم وقتی هر دو بازار در یک محیط اقتصادی با ریسک های سیستماتیک یکسان و شاخص های بنیادی مشابه فعالیت می کنند، نشانگر اثر  قابل توجه عامل جریان نقدینگی بر بازارها است. با توجه به اینکه حدود ۷۰ درصد سهام بازار متعلق به نهادها و اشخاص حقوقی است، انتظار تغییر جهت سرمایه گذاری و ورود نقدینگی موثر به بازار صرفا از طرف اشخاص حقیقی که عمدتا پیرو هستند، کمی دور از انتظار است.

تغییر جهت نقدینکی و افزایش ضریب سرمایه گذاری در بازار سهام نیاز به اقداماتی از این دست دارد:

۱- سیاست های پولی انبساطی و هادی سرمایه به بازار سهام 

۲- رویکرد مثبت سرمایه گذاران نهادی در زمان تخصیص منابع سرمایه گذاری به بازار سهام

۳- افزایش مشوق های سرمایه گذاری در بازار سهام بویژه مشوق های مالیاتی در کنار وضع مقررات مالیاتی و افزایش شفافیت تبادل مالی در بازارهای غیر مولد رقیب (کاستن از آربیتراژ مقرراتی بین بازارها)

۴- مقررات زدایی های توسعه محور در بازار

۵- کاهش بازده سرمایه گذاری های بدون ریسک (ایجاد تعادل در ریسک و ریوارد)